|
Баляда Ўладзіслава Галубка
|
|
15.05.1882 – 28.09.1937
|
Вандроўны тэатр не па сьвеце вандруе,
А толькі з самотнай душы – да душы
І ў душах, нібыта ў палацах, начуе
І доўжыць свой шлях празь вятры і дажджы,
І ты спазнаеш усё роднае, наша,
І ў творах сваіх ты жывеш і жывуць
Тутэйшыя людзі, якіх лёс, як сажа,
І сьветлы, як зоры, як шлях у царкву...
Вандроўны тэатр, нібы вольная птаха,
Што ў клетцы ня можа ні жыць, ні сьпяваць.
І душы, як келіх атрутаю, страхам
Цябе не прымусіць ніхто напаўняць,
Бо ты беларус, у якога дарога
З самотнай душы да самотнай душы,
Якая, як ты, нібы сьвечка, прад Богам,
А Бог у нябёсах, а Бог на крыжы
І ў думках, дзе ты застаесься і будзеш
З Вандроўным тэатрам і ў сьвята, і ў будзень
Зноў доўжыць свой шлях празь вятры і дажджы,
Каб мы зразумелі: тутэйшыя людзі
І ў хаце любой, і ў любым у двары
Гаспадары!
2.X.2007.
|
|
